اثر تمرین ترکیبی بر میزان گیرنده های نیکوتینی استیل کولین در تارهای عضلانی تندانقباض و کندانقباض موش صحرایی نر ویستار

اهداف: گیرنده­های نیکوتینی استیل کولین، پروتئین­های کامل غشایی و اعضای اصلی سرگروه کانال یونی دریچه لیگاندی هستند که عمل انتقال سیناپسی را در اتصالات عصبی- عضلانی تعدیل می­کنند. هدف از این پژوهش مقایسه اثر تمرین ترکیبی بر میزان گیرنده های استیل کولین نیکوتینی در تارهای عضلانی تندانقباض و کندانقباض موش صحرایی نر بود. روش ها: در این پژوهش تجربی، 16 سر موش نر ویستار از هفته دهم زندگی تحت تمرینات ترکیبی قرار گرفتند. این حیوانات تحت شرایط محیطی کاملاً مشابه به طور تصادفی به دو گروه مساوی کنترل و تمرین ترکیبی تقسیم شدند. تمرین ترکیبی شامل دو تمرین استقامتی و مقاومتی بود که به مدت 12 هفته و به طور همزمان انجام شد . 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، حیوانات با ترکیبی از کتامین و زایلوکائین بیهوش شدند و عضله درشت نی قدامی و نعلی آنها جدا شد. میزان گیرنده­های نیکوتینی استیل کولین با کیت الایزا اندازه گیری شد. برای مقایسه تاثیر تمرین بر دو نوع تار از آزمون آماری t مستقل در نرم افزار آماری spss 16.0 استفاده شد. یافته ­ها: اختلاف میزان گیرنده­های نیکوتینی استیل کولین در عضله کندانقباض گروه ترکیبی (0/61±3/49 pg/mg) نسبت به گروه کنترل (0/51±1/87 pg/mg) و همچنین اختلاف میزان گیرنده­ها در عضله تندانقباض گروه ترکیبی (0/42±1/49 pg/mg) نسبت به گروه کنترل (0/51±2/89 pg/mg) معنی دار بود (0/001=p). نتیجه­ گیری: انجام یک دوره برنامه ترکیبی موجب افزایش میزان گیرنده های نیکوتینی استیل کولین در عضلات تندانقباض (درشت نی) و کندانقباض (نعلی) موش صحرایی می شود.